عسل با موم اردبیل قرن هاست که در طب سنتی جایگاه ارزشمندی داشته است. با این حال، به دلیل عدم پشتیبانی علمی، کاربرد محدودی در پزشکی مدرن دارد. از دیرباز مشاهده شده است که می توان از عسل برای غلبه بر مشکلات کبدی، قلبی عروقی و دستگاه گوارش استفاده کرد.
مصریان باستان، آشوری ها، چینی ها، یونانی ها و رومی ها از عسل برای زخم ها و بیماری های روده استفاده می کردند. از چند دهه پیش، عسل توسط چندین گروه تحقیقاتی مورد بررسی های آزمایشگاهی و بالینی قرار گرفت.
قابل توجه ترین کشف، فعالیت ضد باکتریایی عسل بود که در مطالعات متعددی به آن اشاره شده است. عسل طبیعی علیه بسیاری از ارگانیسم‌ها از جمله سالمونلا، شیگلا، اشریشیا کلی، هلیکوباکتر پیلوری، و غیره فعالیت باکتری‌کشی نشان می‌دهد.
در مدل التهابی کولیت، عسل به اندازه درمان پردنیزولون مؤثر بود. نشان دادند که عسل ممکن است دارای فعالیت ضد التهابی باشد و پاسخ‌های ایمنی را در یک زخم تحریک کند.
نشان داده شده است که در برخی از مطالعات آزمایشگاهی از اکسیداسیون لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) ناشی از گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) جلوگیری می‌کند، بنابراین محافظت مفیدی از قلب و عروق نشان می‌دهد.
عسل همچنین دارای فعالیت ضد نئوپلاستیک در سرطان مثانه تجربی بود. این مقاله به بررسی کاربردهای مهم سنتی و مدرن عسل طبیعی در بیماری های انسان پرداخته است.
عسل طبیعی حاوی حدود 200 ماده از جمله اسیدهای آمینه، ویتامین ها، مواد معدنی و آنزیم ها است، اما در درجه اول حاوی قند و آب است. شکر ۹۵ تا ۹۹ درصد ماده خشک عسل را تشکیل می دهد.
ترکیبات کربوهیدرات اصلی عسل فروکتوز (32.56 تا 38.2 درصد) و گلوکز (28.54 تا 31.3 درصد) است که 85 تا 95 درصد کل قندهایی را تشکیل می دهد که به راحتی در دستگاه گوارش جذب می شوند (23، 11).
قندهای دیگر عبارتند از دی ساکاریدها مانند مالتوز، ساکارز، ایزومالتوز تورانوز، نیجروز، ملی بیوز، پانوز، مالتوتریوز، ملزیتوز. چند الیگوساکارید نیز وجود دارد. عسل حاوی 4 تا 5 درصد فروکتولیگوساکارید است که به عنوان عوامل پروبیوتیک عمل می کند.
آب دومین جزء مهم عسل است. اسیدهای آلی 0.57 درصد عسل را تشکیل می دهند و شامل اسید گلوکونیک است که محصول جانبی هضم آنزیمی گلوکز است.
